مقاله هنر انتزاعی –هنر ابستره

مقاله هنر انتزاعی –هنر ابستره 

هنر انتزاعی سده بیستم را در چارچوب شیوه‌ای واحد و یكپارچه می توان محدود و مشخص كرد و نه به تعریض جامع و مانع می توان در آورد. زیرا طی هفتاد سال اخیر در عرصه گسترده آن تحولات بسیار به حصول پیوسته است و هنرمندان نوپردازی كه «انتزاعگری» را هدف خود قرار داده اند برای رسیدن به آن مسیرهای مجزایی را در پیش گرفته‌اند.

از همان سال 1910 كه اصطلاح (هنر انتزاعی) در تعریف آثار نقاشان و پیكرتراشانی به كار رفت كه توجه به بازنهایی واقعیات مشهور نداشتند بلكه هدفشان تجسم بخشیدن به مفهومی كلی یا صورتی ذهنی و یا صرفاً ایجاد تجربه‌ای هبری و چه بسا عقلانی از راه تركیب بخشی به خط و سطح و حجم و رنگ بود. نارسایی و ابهام آوازه (انتزاعی) به هنرشناسان آشكار می نمود. مگر نه هر اثر هنری از این جهت كه جنبه ای یا نمایی از طبیعتی مشهود را از دیگر جنبه ها و نماهای ممكن به طور اخص جدا می سازد. و به تجسم در می آورد، اصالتاً خاصیت انتزاعی دارد؟ از سوی دیگر هنر انتزاعی، و بینش انتزاعی سابقه دارترین بروز هنری نوع بشر بوده كه پیشینه اش به دوره پارینه سنگی، یعنی به بیش از پانزده هزار سال قبل می رسیده است و نمونه های بارز آن بسیاری از پیكره های الاهگان باروری ونقوش صخره ای است كه از آن دوران بر جا مانده است. پس واژه انتزاعی چه پدیده و یا ویژگی نو ظهوری را می توانست به تعریف در آورد؟

مقوله‌ی هنر نیز نمایشی و آبستره عموماً در انتها بیشتر به نوعی جدل ختم می شود تا روشن كردن اصل موضوع مخالفان متحصب و حامیان این هنر، همواره به بن بست میرسند، زیرا انكار حقانیت این هنر همان قدر بی فایده است كه سعی كردن در اثبات اصول آن به عنوان اصول جزمی هیچ قاعده‌ی هنری بخودی خود نمی تواند مورد تصدیق یا اعتراض قرار بگیرد، بلكه باید با مراجعه به كیفیت آثاری كه ارائه می دهد، قضاوت شود. 

هنرمند انتزاعگر می تواند واقعیتی مشهود را نقطه حركت خود قرار دهد و آن را به هیئتی یا شكل انتزاعی درآورد، خواه در مراحل ابتدایی انتزاع تصویری كه به واقعیت مشهود شبیه تر است و خواه در مراحل نهایی انتزاع كه از آن واقعیت نقطه حركت بسی دور می افتد و شباهت كلا از میان می رود. تقریبا اجتناب ناپذیر بود كه این علاقه فراینده به مسائل فرم، تجارت نقاشی آبستره را كه كاندینسكی در آلمان آغاز كرده بود در معرض توجهات تازه‌ای قرار دهد.

وایكسی كاندینسكی

در سال 1910 با نقاشی آبرنگی كه به شیوه اخیر باز نهایی یا (غیر شیء) اجرا و عرضه كرد شاهراهی فراخ به سوی هنر گشوده شد. آبرنگ كاندینسكی آمیزه شگرف و بدیعی از خطوط لغزان و رنگ های بهجت انگیز بود كه بی هیچ شباهتی با موجودات عالم خارج از ذهن تخیل پرداز و رویا زده هنرمند بیرون تراویده بود. كاندیسكی علاوه بر شاخی كه در نقاشی داشت و فیلسوف و نظریه پرداز مكتب انتزاعگر نیز شناخته شده است. 

نقاشی حكم تجربه در میان هنرهای پاسخگوترین هنر به نوآوری های رادیكال بوده است.

این حقیقتی است كه جوانان به هنر مدرن علاقه بیشتر نشان می دهند. جوانان، امروزه كمتر از پدرانشان اصرار دارند نقاشی طور دیگری باشد واماندگی بین خلقت نقاشی و قبول عامه در فرم های جدید از ویگرهای صد سال گذشته است.

هر نسلی در نقطه ای در برابر معیارهای پر ارزش می شورد، هم اثر هنری نه صرفاً به خاطر اینكه آنچه انجام می دهد، بلكه همچنین به خاطر آنچه از انجام دادنش امتناع می ورزد برای معاصرانش جذابیت دارد.

رئالیسم، اكسپرسیونیسم، انتزاعی گرایی همگی در تمام نقاشی های تركیبی با نسبت های متفاوتی وجود دارد. دنیایی كه در اطراف خود مشاهده می كنیم، دنیای احساس ما و دنیای عقل ناب همگی بخشی از یك دنیا هستند. و همگی بخشی از دنیای نقاشی می‌باشند.